กลางผู้คน วุ่นวายสับสนวนเวียนรอบกาย
ยืนตรงนี้ ยังดูไม่รู้ใครดีหรือร้าย
เหมือนว่าฉันนั้นไม่เหลือใคร ใครที่จะรักจริง
ไม่มีใครที่พอให้ฉันพึ่งพิง ในวันที่เดียวดาย
เป็นเธอได้ไหม ที่มีหัวใจให้กัน
ที่จะไม่ลวงหลอก
ทำให้คนอย่างฉันต้องมีน้ำตา
เป็นเธอได้ไหม ในวันที่ฉันเหนื่อยล้า
แค่เพียงต้องการไหล่อิง
ให้พอหลับตา ได้อย่างมั่นใจ
จะเป็นคนนั้นได้ไหมเธอ
ยิ้มให้กันแต่ในใจนั้น ฉันเดาไม่ออก
หรืออย่างไรมั่นใจแค่ไหนว่าจะไม่หลอก
เหมือนว่าฉันนั้นไม่เหลือใคร ใครที่จะรักจริง
ไม่มีใครที่พอให้ฉันพึ่งพิง ในวันที่เดียวดาย
เป็นเธอได้ไหม ที่มีหัวใจให้กัน
ที่จะไม่ลวงหลอก
ทำให้คนอย่างฉันต้องมีน้ำตา
เป็นเธอได้ไหม ในวันที่ฉันเหนื่อยล้า
แค่เพียงต้องการไหล่อิง
ให้พอหลับตา ได้อย่างมั่นใจ
เป็นเธอได้ไหม ที่มีหัวใจให้กัน
ที่จะไม่ลวงหลอก
ทำให้คนอย่างฉันต้องมีน้ำตา
เป็นเธอได้ไหม ในวันที่ฉันเหนื่อยล้า
แค่เพียงต้องการไหล่อิง
ให้พอหลับตา ได้อย่างมั่นใจ
จะเป็นคนนั้นได้ไหมเธอ